dr. Yolande Ramos

Yolande Ramos (1970) behaalde in 1991 haar bachelor aan de Universiteit van Utrecht en in 1995 haar master met specialisatie tumorbiologie en neurofarmacologie aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Na een jaar werkzaam te zijn geweest bij de afdeling Pathologie van de Harvard Medical School, Boston, USA, in het laboratorium van Prof. dr. Tsai, begon ze haar eerste doctoraat in 1996 bij de afdeling Moleculaire Celbiologie, sectie Moleculaire Carcinogenese bij Prof. dr. van der Eb aan de Universiteit Leiden, in het laboratorium van dr. Jochemsen. Onderzoek in deze periode resulteerde in 2001 in het proefschrift ‘Analyse van MDMX: functies en expressiepatroon’.

Na enkele jaren onderzoek als postdoctoraal medewerker van dr. Zantema en dr. van Dam aan de afdeling Moleculaire Celbiologie waar ze zich specialiseerde in transcriptieregulatie, besloot ze een tweede PhD te doen bij de Afdeling Medische Statistiek, sectie Moleculaire Epidemiologie bij Prof. dr. Slagboom in het Leids Universitair Medisch Centrum, in het laboratorium van dr. Meulenbelt. Dit resulteerde in het proefschrift, getiteld: ‘Osteoartritis, a degeneratieve ziekte van de articulaire gewrichten: op weg naar de implementatie van functionele genomics in OA’

Ramos zet haar onderzoek voort als postdoctoraal wetenschapper in de Osteoartritis-groep van het Dept. of Molecular Epidemiology (LUMC). Haar werk is gericht op het vergroten van de kennis van de etiologie van artrose (OA). Dr. Ramos is geïnteresseerd in het bevorderen van de eenwording van genetische analyses en functionele studies, met name op het gebied van artrose en skeletgezondheid.

Genetische varianten geassocieerd met artrose worden verder gekarakteriseerd door het toepassen van functionele studies met het gebruik van weefsels en cellen die zijn verzameld van patiënten die een gewrichtsvervangende operatie ondergaan, zoals gedaan voor het artrose-gevoeligheidsgen deiodinase jodothyronine type 2 (DIO2) en osteoprotegerine (OPG). Daarnaast tracht dr. Ramos  biomarkers te identificeren die de diagnose van artrosepatiënten in een vroeg stadium vergemakkelijken en die kunnen bijdragen aan het onderscheiden van subtypes van artrosepatiënten en patiënten die vatbaar zijn voor snelle progressie.